Dag 10

Niet al te zonnige zondag

Lieve lezer, hoe zit u/ jij daar achter het beeldscherm? Hier is het zowaar bewolkt. Na dagen met temperaturen die de 40 graden aantikken of brutaal overschrijden, durven mijn tegen de zon dichtgeknepen ogen nu weer wat verder open. Daardoor valt het werk van de zon opeens extra op: de stralen sprenkelen sproetjes en schilderen armen en benen bruin – die menigeen vandaag bedekt met de lange broek die nog opgevouwen onderin de koffer lag.

Terwijl ik dit schrijf, lig ik naast Sanne op een handdoek in het gras. Een pen in m’n hand, kladblaadje eronder – later even uittypen. Naast ons een pak spritsen en speakertjes waaruit Jimmy Needham de grootheid van God bezingt. En groot is Hij…
Als ik opkijk, heb ik prachtig uitzicht op onze prachtige Ichtusjongens die fanatiek een potje voetballen. Nog genoeg energie voor de tweede werkweek zo te zien! Het is bijna 18u: etenstijd, een halfuurtje later dan gebruikelijk. Elke dag weer een heerlijke verrassing wat we aan onze vork mogen prikken. Hoewel de meningen verdeeld zijn, vind ik het steeds opnieuw smullen! Vandaag is het zondag. Dat betekent ‘s middags welgeteld drie gangen: vooraf een soepje (goed zoeken naar de groenten!). Als hoofdgerecht iets wat op schnitzel en kaassoufflé lijkt, opgediend met een boontjessalade en tomaat. Tenslotte volgen cacaokoekjes met kokos.

Naast de verrassing van het eten hebben we dwars door de regelmaat van de werkdagen heen de prettige onzekerheid van hét planbord. Steeds de spannende vraag: welk project zal ik morgen gaan doen? En met wie? Na de dagafsluiting snellen alle benen richting het schema. Alle koppies gaan zoekend langs de namen, op zoek naar degene die hen toebehoort. De ene dag in de weer met plamuurmes en schuurpapier, de volgende dag sta je olifanten op de muur te schilderen met de arm van een vrolijke gehandicapte om je middel. Ik leer van alles hier: wiggen slaan, Servische en Hongaarse woorden, ijzervlechten, het ochtendritueel van ieder Ichtusmeisje. En alles is even leuk! Eén favoriet durf ik toch wel aan te wijzen: de tuin van Andras! Stof, zweet, schrammen en spierpijn overal. Direct resultaat onder die brandende zon. ‘In het zweet uws aanschijns’ lijkt opeens een zegen. Om in te gaan op één van de reacties: donderdag mocht ik met Arjan A, Kilan, Ruben en Sanne de laatste hand leggen aan de omheining. Dus die staat. En nog netjes ook. 

Vanmorgen ging de wekker om 7.45u: uitslapen! We bezochten de kerkdienst van dominee Laszlo. Hij preekte in het Hongaars, maar de psalmen konden we in het Nederlands meezingen. Aan het eind van de dienst sprak één van de gemeenteleden ons toe. Ds. Laszlo vertaalde zijn minutenlange betoog met ‘He greets you and wishes you the blessing of God.’ Voor we terug naar huis keerden, vertelde hij ons iets over de historie van het kerkgebouw, het bijbehorende kinderdagverblijf, cultuur en politiek.
’s Middags hielden Arnout en Jacoline met ons een bijbelstudie over het thema ‘Maar: ik?!’. We zaten buiten in een grote kring. Na hun eerlijke en herkenbare verhaal, gingen we uiteen in de inmiddels vertrouwde groepjes om door te praten over onze onzekerheden en de zekerheid die God geeft. Om het af te sluiten, moesten we onze beste eigenschap creatief verwerken. Allerlei talenten werden uitgebeeld, bezongen en vorm gegeven in dansjes en een quiz. Goed voor het zelfvertrouwen of niet, gelachen hebben we in ieder geval!
Aan het eind van de dag is er de mogelijkheid nog een kerkdienst van Aleksandar bij te wonen.

Ach, ik zou nog uren door willen schrijven. Zoveel te vertellen, zoveel te delen, zoveel te danken… Ik wens jullie de liefde van God vanuit Servië. Bedankt voor jullie gebed en enthousiaste belangstelling!
Eymeke